Eskiden -benim için eski olan en fazla 10-12 sene öncesi- sevdiği şeyleri çoğu insan sevmez oluyor. Ya da eskiden sevmediklerini şimdi afiyetle yiyenler..
Küçükken pamuk şekere bayılırdım. Şeker pembesi rengiyle çok akıl çelici gözükürdü. Isırınca ağzına yapışır, ıslandığı için büzüşürdü. Çok yediğimde çok susardım. Ama tadı kaybolmasın diye su içmek istemezdim. Annemin eteğine "pamuuuk şeeekeeer" diye yapıştığımı çok iyi hatırlıyorum. "Şeker hastası olacaksın yeter" demesine rağmen gürültülü bi şekilde ağlayan bi çocuğa kimse karşı gelemezdi.
Geçenlerde pamuk şeker satan bir adam gördüm parkta tek başıma otururken.. Canım isteyiverdi. Ne güzel gözüküyorlardı.. Sanki adamın elinde kocaman pembeden bir bulut vardı.. "Hepsini alsam, uzansam üstlerine.. Sanki bulutların üstünde gibi" diye geçirirken içimden ayaklarım adamın yanına götürmüş beni.. "2 tane alabilir miyim?" Dev buluttan kopardı iki parça, uzattı elime.. Geçtim oturdum banka.. İştahla baktım şöyle bir. "Yemeye kıyılmaz masum şeyler. Kim bilir şimdi kaç çocuğun hayallerindesiniz.." diyip açtım paketi. İştahla ısırdım şöyle bir. Birden yüzüm asıldı. Adam beni kandırmış mıydı ? Bu o şeker değildi ki. Kızdım şöyle bir. Sonra bu şekerin o şeker olduğu ama artık o damla'nın bu damla olmadığını anlayıverdim.
Zamanında bunun için gözyaşları dökerken şimdi çöpe atıyordum. Açılmamış paketi de pamuk şekercinin arkasından bakan küçük çocuğa verdim. Hazine bulmuş gibi sevindi. Bi zaman gelecek o da pamuk şekeri çöpe atacaktı. Şimdi doya doya yesin istedim. Ağzına yüzüne ulaştıra bulaştıra yedi. Bir zamanlar ki ben gibi.
Bunu izlerken aklıma ıspanak geldi. Öldürseler yemezdim küçükken. Ama artık bir iştahla saldırıyordum çatala.. Bol yoğurtlu harika bir ıspanak yemeği hımm..
Ispanağı pamuk şekere tercih etmemi sağlayan güç ne acaba ?
Küçükken bana bu durumu söyleselerdi inanır mıydım acaba ?
Sizin var mı vazgeçtiğiniz küçüklük hayalleriniz ??
Küçükken pamuk şekere bayılırdım. Şeker pembesi rengiyle çok akıl çelici gözükürdü. Isırınca ağzına yapışır, ıslandığı için büzüşürdü. Çok yediğimde çok susardım. Ama tadı kaybolmasın diye su içmek istemezdim. Annemin eteğine "pamuuuk şeeekeeer" diye yapıştığımı çok iyi hatırlıyorum. "Şeker hastası olacaksın yeter" demesine rağmen gürültülü bi şekilde ağlayan bi çocuğa kimse karşı gelemezdi.
Geçenlerde pamuk şeker satan bir adam gördüm parkta tek başıma otururken.. Canım isteyiverdi. Ne güzel gözüküyorlardı.. Sanki adamın elinde kocaman pembeden bir bulut vardı.. "Hepsini alsam, uzansam üstlerine.. Sanki bulutların üstünde gibi" diye geçirirken içimden ayaklarım adamın yanına götürmüş beni.. "2 tane alabilir miyim?" Dev buluttan kopardı iki parça, uzattı elime.. Geçtim oturdum banka.. İştahla baktım şöyle bir. "Yemeye kıyılmaz masum şeyler. Kim bilir şimdi kaç çocuğun hayallerindesiniz.." diyip açtım paketi. İştahla ısırdım şöyle bir. Birden yüzüm asıldı. Adam beni kandırmış mıydı ? Bu o şeker değildi ki. Kızdım şöyle bir. Sonra bu şekerin o şeker olduğu ama artık o damla'nın bu damla olmadığını anlayıverdim.
Zamanında bunun için gözyaşları dökerken şimdi çöpe atıyordum. Açılmamış paketi de pamuk şekercinin arkasından bakan küçük çocuğa verdim. Hazine bulmuş gibi sevindi. Bi zaman gelecek o da pamuk şekeri çöpe atacaktı. Şimdi doya doya yesin istedim. Ağzına yüzüne ulaştıra bulaştıra yedi. Bir zamanlar ki ben gibi.
Bunu izlerken aklıma ıspanak geldi. Öldürseler yemezdim küçükken. Ama artık bir iştahla saldırıyordum çatala.. Bol yoğurtlu harika bir ıspanak yemeği hımm..
Ispanağı pamuk şekere tercih etmemi sağlayan güç ne acaba ?
Küçükken bana bu durumu söyleselerdi inanır mıydım acaba ?
Sizin var mı vazgeçtiğiniz küçüklük hayalleriniz ??
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder